Μια προσωπική σκέψη- Τόσες αποστάσεις. Και εκει που βρίσκεσαι λοιπόν ένα ήσυχο απόγευμα Κυριακής στο πατρικό σου, στην πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες και που όλα είναι γνώριμα και ασφαλή (;;), παίρνει και το μάτι σου δυο βαλίτσες και κάνεις μια βουτιά στα παλιά.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο Κυριακές που ταξίδευα, η μία ήταν Σεπτέμβρη του 2005, άφηνα την Αθήνα για το Brighton, στεναχωρεμένη βέβαια για όσα άφηνα πίσω μου αλλά και τόσο ενθουσιασμένη για ότι θα ξανοιγόταν μπροστά μου! Ήταν από τις στιγμές στη ζωή μου που ένιωσα πως είναι να θέλεις να γυρίσεις πίσω μα πρέπει να κοιτάξεις μπροστά. Επίσημη δικαιολογία οι σπουδές, ανεπίσημα μια γνήςια ανάγκη και επιθυμία να γνωρίσω τι γίνεται έξω στον κόσμο. Κάτι οι χαζό αμερικάνικες ταινίες που έβλεπα, κάτι τα λογοτεχνικά που διάβαζα, έλεγα πως ήθελα και εγώ να σπουδάσω σε πανεπιστήμιο που να βρίσκεται σε campus. Και πράγματι, έφτασα στο πανέμορφο Brighton, σε ένα καταπράςινο campus με το πόδι μου πρησμένο και λίγο κουτςή, ένα βράδυ Κυριακής στις φοιτητικές εστίες, χωρίς να γνωρίζω κανέναν. Τέσσερα χρόνια κύλησαν σαν νεράκι, όμορφα, με κάποιες αγωνίες βέβαια πάντα να υπάρχουν. Ανάμεσα σε άλλα, έχω να θυμάμαι το χαρακτηριστικό κλάμα των γλάρων κάθε πρωί- Το Brighton έχει πολλούς τέτοιους. Η άλλη Κυριακή ήταν Γενάρη του 2013. Βράδυ Σαββάτου έφευγα από Λάρνακα για Heathrow, θα έμενα εκεί το βράδυ λόγω κακοκαιρίας και την επομένη θα έπαιρνα την πτήση για Βοστώνη. Δεν ήμουν τόσο ενθουσιασμένη αυτή την φορά. Ήθελα να πάω, αλλά... Στο αεροπλάνο σκεφτόμουνα "που στο καλό πάω" και μια φευγαλέα σκέψη μόλις φτάσω να πάρω ένα άλλο αεροπλάνο και να γυρίσω πίσω στην Κύπρο. Κάποτε έφτασα στην Βοστώνη, ένα μεσημέρι Κυριακής, με τελικό προορισμό το Worcester, και το όμορφο campus του Assumption College που και πράσινο ήταν, και λίμνη με πάπιες είχε (την άνοιξη βέβαια, όταν πήγα εγώ ήταν όλα σκεπασμένα με χιόνι). Ούτε και εκεί ήξερα κανέναν. Θα ήταν το πρώτο ή το δεύτερο βράδυ που ήμουν εκεί που ξύπνησα μέσα στην νύχτα (λόγω διαφοράς ώρας και jet lag) και αναρωτιόμουν τι δουλειά είχα εκεί. Δυσκολίες πολλές, μέχρι να τακτοποιήσεις τουλάχιστον τα βασικά. Και η λεπίδα της μοναξιάς σε κόβει λίγο πιο βαθειά όταν είσαι εκτός έδρας. Ή μήπως όχι; Γιατί μόνοι μας μπορεί να είμαστε και να νιώθουμε παντού- ανεξαρτήτως σε ποια ήπειρο βρισκόμαστε και πόσους ανθρώπους έχουμε γύρω μας. Και εκεί τα χρόνια πέρασαν. Δεν μου βγήκε σε κακό που πήγα σε μέρη που δεν ήξερα κανέναν. Δέθηκα με ανθρώπους τους οποίους υπό άλλες συνθήκες δεν θα γνώριζα ποτέ, έρωτες γεννήθηκαν και χάθηκαν, δυνατές φιλίες γεννήθηκαν και κράτησαν. Και είναι όλες αυτές οι υπερβάσεις, μικρές και μεγάλες, που σε φέρνουν στο σήμερα. Δεν είναι ποτέ τα πτυχία per se! Είναι η δικαίωση για την επιλογή σου να αφήσεις μια "ζώνη ασφαλείας" για να δεις αν μπορείς να δοκιμαστείς, να εξελιχθείς, να προχωρήσεις. Είναι όλα αυτά που αφήνεις πίσω σου, σαν τίμημα που πληρώνεις για την επιλογή σου. Και ο χρόνος περνά... Και κάτι δεν σου βγαίνει όπως το υπολόγισες... Και κάπως, κάποτε... Γυρνάς. Και είσαι πάλι μπερδεμένος γιατί όλα και όλοι άλλαξαν. Ή μήπως όχι; Μήπως έτσι σε βολεύει να το δεις, γιατί ψάχνεις μια ευκαιρία να την κοπανήσεις και πάλι; Αλλά που ξέρεις; Αυτό που ζητάς... Ίσως να βρίσκεται εδώ... Ίσως και μια μόλις πτήση μακριά! Αφιέρωμένο σε όλους όσους κάπου, κάπως, κάποτε ξενιτεύτηκαν ή όσους θέλουν να ξενιτευτούν! Ποτέ δεν είναι αργά!
