Μάιος του 2010. Χάνω τον πατέρα μου ξαφνικά από καρκίνο. Έσβησε μέσα σε 37 μέρες. Δεν υπήρχε κάτι που μπορούσε να γίνει.
Οκτώμβριος του 2011. Νόμιζα πώς είχα ξεπεράσει τον χαμό του. Η ζωή σε παίρνει από το χέρι και απλά συνεχίζεις. Άλλωστε είχα συμβόλαιο με τον Θεό πώς μετά από μια τόσο μεγάλη απώλεια τίποτα άλλο κακό δεν θα συνέβαινε. Κάποια σημάδια ότι η μαμά έχει καρκίνο στον μαστό. Ποιός μου κάνει πλάκα; Η ζωή μου αρπάζει το στυλό μέσα από τα χέρια και αρχίζει να γράφει πάλι τα δικά της. Βιοψίες, χειρουργεία, αξονικοί, αγωνία στο κόκκινο, και ένα κακό όνειρο από το οποίο δεν μπορώ να ξυπνήσω.
18 Οκτωβρίου 2011. Ανήμερα του Αποστόλου Λουκά. Επίσκεψη στον χειρουργό για την μαμά μου. Ο χειρουργός ξαφνικά παρατηρεί μια διόγκωση στον λαιμό μου. “Έχεις όζους στον θυρεοειδή;” με ρωτάει. “Όχι,” απαντάω. “Θα σου κάνω ένα υπερηχογράφημα τώρα.” Τρία λεπτά αργότερα μου έλεγε ότι λυπόταν που θα με απογοήτευε αλλά έβλεπε τρεις μεγάλους όζους στον θυρεοειδή και έπρεπε να χειρουργηθώ. Κάποιος μου έκανε σίγουρα πλάκα. Επίσκεψη σε τρεις ενδοκρινολόγους: Χειρουργείο τώρα! Ο καρκίνος του θυρεοειδή έχει καλή πρόγνωση. Καρκίνος; Γιατί μου μιλάνε για καρκίνο; Εγώ έχω απλά όζους. Άλλωστε φεύγω για Αμερική τον Γενάρη. Ποιά Αμερική...
6 Δεκεμβρίου 2011. Χειρουργείται η μητέρα μου... Ξεχνάω για λίγο τα δικά μου. Στέλνουν το μόρφωμα για βιοψία. Δεν μπορεί να είναι καρκίνος, δύο κυτταρολογικές ήταν αρνητικές.
27 Δεκεμβρίου 2011. Γενικό Λευκωσίας για την δική μου επέμβαση. Στο χειρουργείο κρυώνω. Ο χειρουργός ακούει Παπακωνσταντίνου. Μου λέει να μην φοβάμαι.
Πρωτοχρονιά 2012. Μια ουλή στον λαιμό μου θυμίζει πώς τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.
5 Γενάρη 2012. Τηλεφώνημα στο ιστοπαθολογικό Λευκωσίας. “Βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας;” “Όχι.” Πώς όχι; Σε τρεις μέρες πετάω για Αμερική. Αν είναι καρκίνος θα πρέπει να μείνω για την θεραπεία. Αλλάζω την πτήση.
9 Γενάρη 2012. Γενικό Λευκωσίας για αναλύσεις. Επίσκεψη στο ιστοπαθολογικό. Δεν βγήκαν τα αποτελέσματα ακόμα. Η μαμά μου ζητάει τα αποτελέσματα για την δική της βιοψία. Της δίνουν τον φάκελο. Της λένε να μην τον ανοίξει. Κατεβαίνουμε κάτω και τον ανοίγει. Βιοψία θετική. Πάμε αμέσως στο γιατρό σου, της λέω. Ο γιατρός της λέει ότι δεν υπάρχει διήθηση όμως πρέπει να κάνει ένα δεύτερο χειρουργείο για να την καθαρίσουν καλύτερα.
11 Γενάρη 2012. Ακόμα δεν έχω πάρει τα αποτελέσματα της δικής μου βιοψίας. Χτυπάω την πόρτα του ιστοπαθολογικού. Μου λένε να περάσω στη 1 να πάρω τα αποτελέσματα.
Χαζεύω απέναντι στο Mall. Αγοράζω ένα ρολόι για τον χειρουργό που πρώτος διέκρινε τους όζους. Δώρο συμβολικό για τα 3 λεπτά που μου αφιέρωσε, και δεν ξέρω αν ακριβώς μου έσωσαν τη ζωή, αλλά σίγουρα με γλύτωσαν από μια μεγαλύτερη ταλαιπωρία στο μέλλον. Με τον υπέρηχο που μου έκανε τότε, μου γνωστοποίησε ένα πρόβλημα υγείας που είχα και εγώ δεν ήξερα.
Πάω να πάρω τον φάκελο. Τον ανοίγω. Θυλακιώδες καρκίνωμα στον θυρεοειδή. Ποιά Αμερική; Πάω στον Πυρηνικό Ιατρό. Μου κανονίζει σπινθηρογράφημα και θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο για ενάμισι μήνα μετά. Στο μεταξύ πρέπει να διακόψω την θυροξίνη και να κάνω μια ειδική δίαιτα. Θα γινόμουν υποθυρεοειδική για αυτό το διάστημα, με ότι αυτό συνεπάγεται: Κόπωση, σωματική και ψυχική, θλίψη.
Ο Πυρηνικός Ιατρός με καθησυχάζει: “Σε λίγο καιρό δεν θυμάσαι ότι το έχεις περάσει αυτό.” Και πράγματι έτσι έγινε. Μόνο οι επαναληπτικές εξετάσεις μου το θυμίζουν.
Το ίδιο απόγευμα, η μοναδική μου φίλη που άντεξε να με αντικρύσει εκείνη την μέρα, έρχεται να με πάρει να πάμε για παγωτό. Είμαι παγωμένη, θλιμμένη, θυμωμένη με όλους και με όλα. Ξέρω όμως πως υπάρχει η επόμενη μέρα.
Πάω να δώσω το ρολόι στον γενικό χειρουργό και να του πω τα αποτελέσματα. Με καθησυχάζει κι αυτός. “Όλα θα πάνε καλά. Δεν ξέρω κανέναν που να πέθανε από καρκίνο του θυρεοειδή. Θα κάνεις την θεραπεία σου και θα πας να συνεχίσεις τις σπουδές σου”.
Ακολούθησαν μήνες δύσκολοι. Έζησα την αγωνία στο κόκκινο γιατί έκανα άδικες συγκρίσεις με το πρόβλημα υγείας του πατέρα μου που του στέρησε τη ζωή. Άφησα τα γεγονότα να στάξουν σαν μελάνι σε μια κούπα με νερό και να μαυρίσουν τη ζωή μου ολόκληρη για μήνες.
Αύγουστος 2014, Αμερική. Πώς περνάει ο καιρός. Θυμάμαι όσα μου δίδαξε η ζωή. Λίγο πριν περάσω την πόρτα του χειρουργείου μου έδωσαν το βιβλίο του Βίκτορ Φρανκλ, Το νόημα της ζωής. Ο ίδιος επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έγραφε ότι όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, καλούμαστε να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, να προσαρμοστούμε ανάλογα για να αντεπεξέλθουμε. Έγραφε επίσης ότι το μόνο που δεν μπορεί να πάρει κανείς και από κανέναν άνθρωπο είναι η ελευθερία της βούλησης στο πως θα επιλέξει να αντιμετωπίσει αυτά που του συμβαίνουν.
Ακούγεται κοινότοπο. Όμως δεν θα έπρεπε να σπαταλάμε τιε μέρες μας νιώθωντας αδύνατοι να αλλάξουμε αυτά που μας συμβαίνουν. Σίγουρα, δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Όμως θα έπρεπε να θυμόμαστε πως ακόμα και για τα γεγονότα που δεν είναι επιλογή μας να συμβούν εμείς επιλέγουμε πως θα τα αντιμετωπίσουμε και θα τα διαχειριστούμε.
Υ.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δρ. Άνδρο Χαραλάμπους (Γενικό Χειρουργό, Γενικό Λεμεσού), τον Δρ. Χριστόφορο Παναγίδη (Πυρηνικό Ιατρό, Γενικό Λευκωσίας) και τον ψυχολόγο Δρ. Μάριο Αργυρίδη, που υπήρξαν συνοδοιπόροι μου σ’ αυτή την δύσκολη διαδρομή.
